– Pewnie lepiej być Igą Świątek i Jannikiem Sinnerem niż Kamilem Majchrzakiem. To na pewno, jeśli wydarzy się coś nieprzyjemnego. Iga dysponuje środkami finansowymi i organizacyjnymi, żeby po prostu móc zrobić wszystko, aby udowodnić swoją niewinność. Niezależnie od tego, jak wielki jest stopień tej niewinności. Bo ja mam przekonanie, że ona jest w stu procentach niewinna – mówi w rozmowie z Interią Tomasz Wolfke, komentator tenisa w Eurosporcie i Canal+, a także redaktor naczelny portalu historiapolskiegotenisa.pl.
Artur Gac, Interia: Jaka jest twoja pierwsza, główna refleksja i myśl przewodnia w reakcji na sprawę Igi Świątek?
Tomasz Wolfke, dziennikarz i ekspert tenisowy: – Wyjaśniła się jej tajemnicza, dwumiesięczna nieobecność. To było najbardziej zaskakujące w czasie września i października, gdy przez dwa miesiące zawodowy sportowiec nie wykonywał zawodu będąc zdrowym. Początkowo łączyliśmy to ze zwolnieniem trenera, czy też ze zwolnieniem się trenera. Okazuje się, że przyczyna była poważniejsza. Iga miała prawo o tym oficjalnie nie informować, że jest podejrzana o doping. Nie wiem, czy Międzynarodowa Agencja ds. Integralności Tenisa (ITIA) musi informować o takich rzeczach czy nie musi. Widząc po postępowaniach w przypadkach Jannika Sinnera i Świątek, widocznie nie musi. Osobiście nie znam się na tych procedurach. Przypominam sobie tylko, że w przypadkach Marii Szarapowej, Simone Halep, Kamila Majchrzaka czy Anastazji Szoszyny, te informacje były upubliczniane. Sądzę, że gdyby był taki obowiązek, to oni by to upublicznili.
Jednak o czym to świadczy?
– Nie ma się co dziwić, że w przypadku największych gwiazd światowego tenisa, władze robią wszystko, aby dać im szansę wytłumaczenia się z sytuacji. Zdarza się, że przy takich przypadkach dopingu, tak bardzo śladowych, jak u Igi i Jannika, czy naszej kajakarki (Dorota Borowska – przyp.), która w ostatniej chwili została dopuszczona do startu na igrzyskach w Paryżu, sprawy mają sympatyczny finał. Osobiście zawsze miałem wielką wątpliwość, czy doping w tenisie ma w ogóle jakikolwiek sens. Bo jest to tak skomplikowany sport, tak wielowymiarowy, tak sprzeczny w treningu… Wytrzymałość trzeba pogodzić z finezję, siłę z szybkością, a refleks z odpornością psychiczną. Moim zdaniem jest mnóstwo elementów, które wykluczają doping. Ale być może jest to tylko moje pozytywne myślenie, bo niestety są całe gałęzie sportu, które przez doping umierają, jak chociażby podnoszenie ciężarów, a także inne sporty siłowo-wytrzymałościowe. Na mnie wstrząsające wrażenie zrobiła książka Lance’a Armstronga, który ujawnił, a przeciw czemu nie bardzo ktokolwiek protestował, że 8 na 10 kolarzy z czołówki Tour de France jedzie na dopingu. Mam nadzieję, że tutaj takiego przypadku nie ma i Iga jest absolutnie niewinna. Jeśli bowiem mamy w ciągu roku 20 badań, czyli praktycznie dwa w miesiącu i dziewiętnaście z nich jest absolutnie zerowych, a jedno wykazuje jakąś promilową obecność substancji, której stosowanie – z tego, co zdążyłem się dowiedzieć – w tenisie jest bez sensu, to sprawa wydaje się być oczywista.
Powiedziałeś o tym, iż fakt, że sprawa kończy się dla Igi Świątek takim finałem, jest naturalnie aspektem pozytywnym. A ten negatywny?
– Jakiś niesmak oczywiście pozostaje. Tak samo jak w przypadku sprawy Sinnera, że jednak są równi i równiejsi. Nie chcę powiedzieć, że największe gwiazdy mogą liczyć na łagodniejsze traktowanie, ale może po prostu – brutalnie rzecz biorąc – jest podobnie, jak w systemie prawnym. Czyli, używając przenośni, ktoś piękny, młody, zdrowy i bogaty ma większe szanse niż biedny, stary, schorowany i brzydki.
Tu nadmienię, że gdy za pierwszym razem połączyliśmy się na chwilkę, od razu pokusiłeś się o konstatację, cytuję: pewnie lepiej być Igą Świątek i Jannikiem Sinnerem…
– …niż Kamilem Majchrzakiem. To na pewno, jeśli wydarzy się coś nieprzyjemnego. Iga dysponuje środkami finansowymi i organizacyjnymi, żeby po prostu móc zrobić wszystko, aby udowodnić swoją niewinność. Niezależnie od tego, jak wielki jest stopień tej niewinności. Bo ja mam przekonanie, że ona jest w stu procentach niewinna. Jednak z całą pewnością, z jej zasobami, jest jej po prostu łatwiej dowieść swojej niewinności niż przywołanemu Majchrzakowi. Z drugiej strony to też nie reguła, bo Simone Halep się nie udało. Z kolei Maria Szarapowa od razu wzięła na klatę, przyznała się i pewnie dzięki temu dostała łagodniejszą karę. Tak że z dopingiem w sporcie bywa różnie. Myślę, że przeciętny kibic może tego do końca nie zrozumieć.
W tym sensie, że mimo takiego finału sprawy może przylgnąć do Igi łatka, poddająca w wątpliwość jej czystość?
– Nie chcę mówić, że łatka, bo Iga ma mnóstwo cech bardzo pozytywnych. Na dobrą sprawę myślę, że jako człowiek ma same cechy pozytywne. Mnie się może nie podobać jej tenis, to znaczy sposób, w jaki gra i o tym mówiłem, ale to nie ma nic wspólnego z jej uczciwością, empatią, inteligencją, wrażliwością. Ona ma mnóstwo fantastycznych cech, na tyle, ile zdążyłem ją poznać, a znam ją słabo, bo rozmawiałem z nią z dwa razy w życiu po kilka minut. Wszystkie znaki, to znaczy jej mowa ciała, mowa werbalna i sposób, w jaki komunikuje się z fanami, są bardzo pozytywne i sensowne. Nie ma w zasadzie żadnej skazy na jej wizerunku. Może tylko z poprzednim trenerem rozstała się niespecjalnie elegancko, bo z tego, co pamiętam, zwolniła go SMS-em. Jednak wtedy miała 20 lat, więc mogła popełniać pewne błędy młodości. Teraz już wyciągnięto z tego wniosek, został przygotowany elegancki komunikat, że państwo rozstają się w pełnej zgodzie, przyjaźni i miłości. Aczkolwiek też wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, iż to Tomek się zwolnił, a nie jego zwolniono. No bo przecież, gdyby on został zwolniony, to patrząc na zdrowy rozum, liderka światowego rankingu od razu miałaby na jego miejsce następcę. Niemniej w aktualnej sprawie, której nie chcę nazywać skandalem, a przykrym wydarzeniem w karierze Igi, pozytywne jest to, iż wyjaśniło się, dlaczego będąc zdrową tak długo nie grała w tenisa. Jestem w stanie całkowicie ją zrozumieć, że mając z tyłu głowy, iż być może za chwilę jej kariera runie lub zostanie zawieszona nie na miesiąc, a na rok, dwa lub cztery, przeżywała fatalny czas.